Stoppen blog

Ik denk eraan deze blog te verwijderen, omdat ik meer tijd wil steken in andere schrijfprojecten. Ik heb een beetje kunnen proeven van dit medium en het heeft wel iets, ik heb ook fijne reacties gehad.

Een eventuele volgende blog zal misschien in het Engels zijn, omdat ik mezelf wil leren schrijven in een andere taal.

Reacties welkom hieronder of via e-mail.

Groeten vanuit een plek die meer dan twintig graden warmer is dan bij jullie...

Elke x

Welke vind je het leukst?

Het goede anwoord is: allebei zijn superkomisch.



Ze zeggen: "Bodies are battlegrounds."
And what about playgrounds?!

En God deed zijn eigen goesting

Joder niña, de dingen gaan niet altijd zoals je ze zou zien willen gaan. Zondag, maandag en dinsdag liet Hij de regensluizen opengaan en werden allerlei processies daardoor afgelast, met tranen en geweeklaag tot gevolg.
Niet dat ik me dat erg aantrok, want ik zat in een populair wit dorp voor de honderdveertiende keer te crashen in mijn zieke lichaam, maar met een keicoole ridder aan mijn zij die echter ook niet wist van welk hout pijlen maken, maar wie zou haar dat kunnen verwijten! We hebben gelukkig ook Thelma & Louise gezien, zij is gaan fietsen en ik ben blijven schrijven.

Toen Kristien en ik de hoek wilden afslaan om in mijn straat terecht te komen, botste ik letterlijk op Caroline! Onze drie-eenheid was een feit. In een nacht die als bloedig werd aangekondigd, maakte haar zwarte zakmes mijn verdriet nog eens los en heb ik voor alle verloren schapen (vooral voor mijn eigen) gehuild en geroepen dat ik dood wilde. NB: Ik kom er voor uit omdat ik toch al opkom voor de rechten van het okselhaar, de illegalen en de queer mensen, dus kunnen de diepverdrietigen er ook wel bij. Er wordt gesneden en gesprongen en gedrugst bij de vleet, leer het maar onder ogen zien, dan kan er misschien wat aan gedaan worden ook.

Vrijdag kon ik in Huelva toch nog een glimp opvangen van de traditionele paasoptochten. Indrukwekkende beeldengroepen van het lijden van Christus werden door de straten gedragen, omgeven door wierook, door boetelingen in maskerade à la ku klux clan en door fanfares met jankende trompetten. Het leek me tegelijkertijd een gezellig familieuitstapje, een lege traditie en een oprechte, koppig volgehouden belijdenis. Mij persoonlijk ontroerde het gemeenschapsaspect. Iets wat iedereen op een bepaalde plek verbindt, dat vind ik soms geweldig, omdat het zo ontzettend menselijk is en omdat dat in mijn omgeving jammerlijk verdwenen is (behalve dan bij EVA* af en toe misschien, jaaah!) Shit man, ik ben dol op ons individualisme en tegelijkertijd zal ik het met graagte héél diep de grond in boren.

Ik wilde eens een dagje alleen zijn, zei ik, om tot mezelf te komen. Dus liet ik mijn twee (mooie, slimme, grappige, moedige) Belgische vriendinnnen en (grappige, schuchtere, slimme) Julien een dag voor mij naar het iets noordelijkere Aracena vertrekken. Het werd een gedoe om hen uiteindelijk daar te vervoegen. Ten eerste wilde mezelf niet tot mij komen, en ten tweede wordt er tijdens de Semana Santa nu eenmaal nauwelijks gewerkt en dus ook niet met de bus gereden. Wat later dan gepland kon ik echter volop meegenieten van het vleesparadijs dat die bergstreek bleek te zijn, de ijzige wind en vooral de stortregen toen we naar de camping liepen. En toen we daar aankwamen, het haardvuur in de bar en de Sevillianen die mij zomaar een extra deken voor de nacht aanboden. Wat trouwens nodig was, want ik had me per abuis een kinderslaapzak aangeschaft en mijn boezem was er ZEKER afgevroren zonder dat (uiteraard naar ham geurende) deken.
De volgende dag scheen de zon weer, het bleef koud. Wij wandelden en roosterden zeedieren, stukjes landdieren en groenten. 's Avonds misten we bijna de bus, maar er waren weer twee verlegen jongens die ons vieren zonder enig eigenbelang in hun rammelkar van de camping naar het busstation reden.

Momenteel ben ik echt dankbaar voor het bestaan van Caroline, Kristien en Julien, want in nood kent men zijn vrienden.

Wij leven verder van dag tot dag, laten traan na traan, vloek na vloek, maar versagen niet.



*zie www.vegetarisme.be

Heilige Week!

Het is eindelijk bijna zover: de Semana Santa komt eraan. Vanaf zondag worden het Lijden, de Dood en de Verrijzenis van Jesus Christus een hele week lang intensief gevierd in Andalusië. Voor de meeste mensen betekent dat in de eerste plaats een week vakantie, en dan natuurlijk de feestelijkheden die ook Huelva volledig in de ban zullen houden.
Ik heb al videofilmpjes gezien van allerlei processies en rituelen, en de laatste weken waren er ook midden in de nacht voorbereidingen van verschillende congregaties en broederschappen. Er staat duidelijk wat te gebeuren.
Eerst ga ik echter enkele dagen naar het witte dorp Vejer de la Frontera. Op dinsdag komen Kristien en ik naar Huelva en zullen we waarschijnlijk onze ogen uitkijken op de religieuze overgave. Donderdag proberen een vriendin uit België, Julien, Kristien en ik dan uit de vrome stad te ontsnappen, naar het bergachtige noorden van de provincie, waar de natuur naar het schijnt erg mooi is.

Wil iemand me mailsgewijs op de hoogte brengen als hij/zij het blad Met Andere Zinnen heeft gezien (met mijn stukjes erin)? Het zou nu in de winkel moeten liggen.

Bedankt en tot gauw!

Weekend in Gibraltar en in Vejer

Ik heb me toch nog eens laten verleiden tot een toeristenuitstap. We zouden naar Gibraltar gaan, die rots die nog steeds Brits grondgebied is, vlakbij Marokko. Het was op zich wel interessant. Er heerst nog altijd een militaire sfeer. Overal zijn herinneringen terug te vinden aan de zeeslag van 1805 tussen de Britse Royal Navy en de Frans-Spaanse vloot van Napoleon die in de buurt plaatsvond. Omdat Napoleon hier werd verslagen kon Groot-Britannië (en niet Frankrijk) via de zee een wereldrijk uitbouwen. Blijkbaar hebben de Britten nog altijd iets nodig om hen aan dat macho-verleden te herinneren, of misschien is het omdat ze zich op dat pieteluttige plekje op het onmetelijke Iberische schiereiland toch een houding moeten geven. Wie zal het zeggen? In elk geval, een maffe situatie daar, met grenscontroles, Britse ponden, rode telefoonhokjes, militaire mini-parades annex verkleedpartijtjes en bleke, zomers geklede Britten-made-in-Spain... En plots kon bijna iedereen Julien en mij verstaan als we onze commentaren ventileerden.
We hadden een bus heen en terug naar Huelva, met een middagmaal inbegrepen - een buffet à volonté in het Spaanse buurdorp La Línea. Na te veel te hebben gegeten (enkelen onder ons waren zelfs ziek van gulzigheid...) besloot ik plots dat het georganiseerde gedoe genoeg was geweest voor mij. Ik heb de bus naar Algeciras genomen en vandaar een andere naar Vejer de la Frontera, waar Kristien zit. Wat een bevrijding om uit het stramien te stappen. Volgens mij zijn georganiseerde reizen echt niet gezond voor mij, al is het maar één dag. 't Is nu ECHT de laatste keer geweest, vrijheid boven alles.
Vejer ligt op een heuvel en aan de randen heb je een prachtig uitzicht op de groene omgeving en op de zee - bij helder weer en met wat verbeelding kan je Marokko zien. Ook vermeldenswaardig is een zekere, voordien al vernoemde, Kristien. Hopelijk vindt ze het niet erg dat ik haar hier het net op zwier (laat me iets weten), maar ze heeft zelf gezegd dat we een relatie hebben ;-) En omdat ik er wel in geloof wil ik dat wel op het net zwieren.
We hebben trouwens al een eerste staaltje van homofobie ofzoiets mogen meemaken toen we terugliepen van een picknick en twee auto's vertraagden, de chauffeurs naar ons staarden, stopten, weer voorbij reden, ... Tot ik heldhaftig uitriep dat als ze nog één keer stopten, ik naar hen toe zou gaan en vragen wat het probleem was, en toen waren ze weg ;-)
Pas maar op, want deze stoere ridder haalt zijn zwaard met graagte boven in zulke gevallen ;-)

'Saaie' dorpen?

Vandaag is het me eindelijk gelukt om met twee leerkrachten een positief gesprek te voeren. Gelukkig hebben beide kanten nu een beetje door waar de heftige reacties vandaan kwamen. Ik hoop dat de leerkrachten nu even bereid zijn om te aanvaarden dat het om een misvatting ging als ik bereid ben om de vurige blokvorming te vergeten.
In het afgelopen weekend heb ik ontdekt op welke manier ik Spanje wil leren kennen. Kristien, een Belgische ex-collega, en ik zijn de bus opgesprongen naar een onbekend dorp met een interessant klinkende naam: Valverde del Camino. In het terugkeren hebben we nog een avond, een nacht en een ochtend in het nog onbekendere San Juan gespendeerd. Het is ontzettend aangenaam om zonder enige verwachting ergens te belanden, omdat je dan niet teleurgesteld kan worden. En zoals Kristien zei, je staat veel meer open voor wat er te zien en te beleven valt. Het was zo ongeveer het boeiendste (verlengde) weekend dat ik hier al heb beleefd. Vanaf nu ga ik gewoon altijd de leuke namen en de weg achterna, en niet meer de reisboeken. Het is gemakkelijk en veel minder saai.
Soms vergat ik evenwel in Spanje te zijn, omdat urenlange gesprekken over literatuur, film en menselijke relaties me in de ban hielden, om niet te spreken over loopgravenoorlogen met muntjes-munitie.

Verloop van het grote avontuur

Wel, ik heb nog steeds werk hier. Ik geef vooralsnog alleen Engelse les aan andere leerkrachten (in het kader van een ambitieus project van de Spaanse overheid dat tweetalige scholen wil creëren). In de komende dagen zal ik al mijn onderhandelingscapaciteiten uit de bus halen om de leerkrachten Engels duidelijk te maken dat ik hen niet wilde aanvallen en hen van niets beschuldig (hoewel ik hen nu wel zou kunnen beschuldigen van een onconstructieve boze houding, maar dat zullen we voorlopig maar niet doen).

Een andere leerkracht heeft Julien en mij vanmiddag uitgenodigd in haar ruime, ouderwets ingerichte luxe-flat. Het was de eerste keer dat iemand van school een poging deed om ons na school te leren kennen. Het is gek, op het eerste zicht denk je dat de mensen hier heel sociaal zijn en open naar anderen, en later merk je dat dat eigenlijk niet zo is. De manier van omgaan met elkaar op straat, op het werk, zelfs al ken je elkaar niet, is heel genereus. Vervolgens een stapje dichter komen, dat gebeurt echter niet zo gauw. Ik was dus erg blij met het etentje vanmiddag.

Nog iets...

Ik was nog wat slecht nieuws vergeten. Afgelopen maandag heeft er zich een enorm intercultureel misverstand ontsponnen tussen de leerkrachten Engels en mij. Tot mijn opperste verbazing is het zelfs zover gekomen dat mijn job hier op het spel staat! Morgen gaan de directeur en de coördinator op bezoek bij iemand van het Ministerie van Educatie die moet beslissen over mijn geval, omdat de directeur geen zin had om iets te beslissen!! In het kort komt het erop neer dat ik (zonder dat te bedoelen uiteraard) de leerkrachten zou hebben beschuldigd van het exploiteren van mijn arme ikje. Wat een ongelooflijke grap. Inderdaad, hoewel ik het natuurlijk in mijn broek doe (ik wil niet dat mijn contract wordt stopgezet voor einde mei!), lach ik me regelmatig te pletter als ik erover nadenk. Een buitenlander maakt nogal wat mee.
De coördinator is de enige die mijn standpunt schijnt te begrijpen zoals ik het bedoel, maar helaas moet hij op dat ministerie de mening van de leerkrachten vertegenwoordigen. Woehahaha! Echt super komisch! Nooit gedacht dat ik al die dingen hier in Huelva zou meemaken. Wat er ook gebeurt, ik ben dol op deze uithoek.
Gelukkig heb ik hier ten minste twee echte vrienden, waarvan één Spanjaard die uit een andere streek komt en die ook drie jaar in Duitsland heeft gewoond, en die me dus haarfijn kon uitleggen op welke manier het allemaal is fout gelopen. Julien, mijn Belgisch kameraadje, is er niet goed van en begrijpt er helemaal niets van. Toen ik hem vertelde dat de leerkrachten op dit moment zelfs niet met mij wilden praten, zag hij bleek van woede en moest ik hem even vastnemen (ik dacht dat hij zou omvallen van de emotie).

Eigenlijk is het wel fijn dat ik eindelijk niet meer als een lief schattig kindje schijn over te komen.

Maar duim toch maar voor mij dat ik mijn job behoud!! I'll keep you posted.

Goed en slecht nieuws

Onlangs ben ik voor het eerst met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. In de plaats van een hoop loodzware medicatie te nemen, ben ik gewoon een week lang thuis gebleven en heb ik toen beseft dat schrijven mijn leven kan redden.
Vandaag ben ik terug gaan werken. Ik heb voor de eerste keer mijn fiets gebruikt - en anderhalf uur later was hij gestolen. 130 euro kostte die. Die zijn weg, net als een geplande fietsreis binnenkort.
Vorige week dinsdag stuurde ik enkele teksten op naar literaire magazines, en Met Andere Woorden heeft meteen gereageerd. Het ligt nu al bij de drukker. Te vinden in maart bij de volgende boekhandels, voor 5 euro:

Antwerpen
Belis Vinck, Lange Leemstraat 41, B-2018 Antwerpen (03/232.74.48)
De Groene Waterman, Wolstraat 7, B-2000 Antwerpen (03/232.93.94)
Dierckxsens-Avermaete (IMS), Melkmarkt 17, B-2000 Antwerpen (03/233.16.68)
MS, Meir 125, B-2000 Antwerpen (03/233.16.68)
Standaard Boekhandel Antwerpen, Huidevettersstraat 57-59, B-2000 Antwerpen (03/231.07.73)
Stadsbibliotheek Antwerpen, Hendrik Conscienceplein 4, 2000 Antwerpen (03/206.87.30)

Brugge
De Brugse Boekhandel, Dyver 2, B-8000 Brugge (050/33.29.52)
De Reyghere Brugge, Markt 12, B-8000 Brugge (050/33.34.03)
De Reyghere Brugge St. Kruis, Moerkerksesteenweg 186, winkelcentrum, B-8310 Sint-Kruis-Brugge (050/37.39.71)
IMS Brugge, Noordzandstraat 26, B-8000 Brugge (03/233.16.68)

Brussel
Press Shop 4061, De Brouckèreplein 1, B-1000 Brussel (02/217.49.56)
Standaard Boekhandel Brussel, Muntplein 4, B-1000 Brussel (02/217.56.42)
De Slegte, Lievevrouwbroersstraat 17, B-1000 Brussel (02/511.61.40)
Bolle, Vlaamsesteenweg. 57, 1000 Brussel (02 502 02 26)
Don Quichote, A. Dansaertstraat 46, B-1000 Brussel (02/502.94.60)

Deerlijk
Etiket Deerlijk, Kapelstraat 25, B- 8540 Deerlijk (056/77.50.23)

Genk
Malpertuis Genk, Winterslagstraat 38, B-3600 Genk (089/306.167)

Gent
De Brug, Phoenixstraat 1, B-9000 Gent (09/226 38 69)
Fnac Gent, Veldstraat, B-9000 Gent (09/223 40 80)
Poëziecentrum vzw, Het Toreken, Vrijdagmarkt 36, B-9000 (09/225.22.25)
Walry Nieuwscentrum, Zwijnaardsesteenweg 6, 9000 Gent, B-9000 Gent (09/221.85.08)
Limerick, Koningin Elisabethlaan 142, B-9000 Gent (09/222.17.57)
Hipa bvba, Rooigemlaan 501, B-9000 Gent (09/226.91.17)

Hasselt
IMS, Demerstraat 80 a, B-3500 Hasselt (03/233.16.68)

Kortrijk
Theoria Kortrijk, O.L. Vrouwestraat 22, B-8500 Kortrijk (056/21.62.17)

Leuven
Plato, Vesaliusstraat 1, B-3000 Leuven (016/23.03.45)
IMS Leuven, Diestsestraat 115, B-3000 Leuven (03/233.16.68)

Mechelen
CITY-PRESS Mechelen, Veemarkt 32, B-2800 Mechelen (015/20.17.45)
Forum, D. Boucherystraat 10, B-2800 Mechelen (015/20.42.45)
Salvator, Befferstraat 5, B-2800 Mechelen (015/20.18.32)

Wat is dit nou eigenlijk?

Eigenlijk heb ik deze blog gebombardeerd tot mijn speeltuin. Alles kan & mag hier. Ik probeer dingen uit. Over het onderstaande stuk heb ik gemengde gevoelens en ik ga het misschien zeer binnenkort verwijderen. Maar ik vraag me af, wetende dat toch een aantal mensen dit lezen: wat vinden jullie van 'Rebel/relatietherapeut'? Literair stelt het geen z*k voor, dat weet ik maar al te goed. Maar ik wilde deze ideeën eens delen met jullie, en vraag me dus af...
What are you thinking? What are you feeling? Ik ben echt nieuwsgierig.
Sowieso is feedback altijd welkom.
Mail me gerust of zet een reactie, maar houd het netjes, he.

Uw onnozelaar

Rebel/relatietherapeut

Ik weet niet wanneer ik precies ben begonnen met het wantrouwen van de liefdesrelatie zoals ze door vrijwel iedereen in West-Europa wordt ingevuld – ik vermoed dat ik het van kleinsaf heb gedaan, vanwege ineenstortende relaties rondom me. Tja, iedereen is kind van zijnhaar tijd.

Ik heb er zoals iedereen een idyllisch beeld van: nooit eenzaam, want altijd je maatje naast je, iemand bij wie je haast elke nacht slaapt, iemand met wie je je woonplek deelt, met wie je de vaste relatie eventueel officieel bezegelt, en met wie je – als ultiem teken van liefde – een kind maakt en grootbrengt, en nog één, en misschien zelfs nog één.

Dat rooskleurige plaatje volstaat echter niet voor iemand die er een levensdoel van heeft gemaakt te spieden in de menselijke geest. Al vroeg heb ik gemerkt dat dat door vrijwel iedereen aangenomen beeld dagelijks duizenden keren wordt overspoeld door gemene etters, door vieze bacteriën die het witte laken van de bruidsnacht smerig maken. Ze saboteren het systeem, en hoe mooi zelfs de innigste verliefdheid ook is, die sabotage treedt zo vaak op dat je algauw iets anders moet concluderen: wie zich engageert voor een relatie engageert zich meestal ook voor een systematische blindheid en een omerta. De vuile was wordt opgefrommeld in de wasmachine en automatisch dag na dag door de verantwoordelijke(n) voor het huishouden schoongebleekt.

Ik heb het niet over de geheimhouding van serieuze problemen in de relatie door het koppel of het gezin tegenover de buitenwereld. Ik heb het over individuele geheimen die de geliefden voor elkaar verbergen. Vanaf het begin.

En dat ik niemand hoor tegenpruttelen dat we vandaag in zulke open tijden leven en dat je toch alles kan bespreken, want met een boel eigen ervaringen, vrienden die (meestal achteraf) over hun relatie komen vertellen en de grote nieuwsgierigheid waarvan ik hierboven al gewag maakte kan ik met enige zekerheid stellen: Er wonen geheimen in ieders lichaam. Heel veel dingen veroorzaken elk uur kleine pijn en grote drama's.

Hier in Huelva woont iemand met wie ik me verbonden voel. Het is mijn ex-buurman, de Spaanse muzikant. Hij heeft op nieuwjaarsdag zijn relatie met een mooie, rijzige jonge vrouw uit deze stad verbroken. Zij waren een jaar samen, en zij was duidelijk erg verliefd. Hij was dat niet. Toen ze elkaar leerden kennen, zijn ze meteen in een relatie gedoken. Altijd leuk, de draaimolen. Muziek, lichtjes, snelheid, een gevoel van vrijheid en kriebels in je buik.

Geen angst lieve lezer, ik ga A.'s bedgeheimen niet vertellen. Maar hij vertelde me dat nog tijdens de rit in de carroussel een saboteur zijn venijnige opwachting maakte: het stille vermoeden dat zij een vriendin was, en geen geliefde. Groter en groter werd dat vermoeden, tot het pijn begon te doen, eerst enkel hem, daarna ook haar. Omdat zwijgen niet alles kan verbergen, omdat we met een heel lichaam miljoenen signalen lange tijd uitzenden naar onze partner.

Om pijn te vermijden, om het uit te stellen, spraken geen van beiden erover. Meer verwarring en angst als gevolg. Tenslotte had hij de moed om voor het eerst iets te zeggen. Dat was: Ik zet er een punt achter.

Het mooie, leuke, verliefde meisje barstte uit in woede. Misschien zullen ze ooit terug vrienden zijn.

Ik pleit mezelf als listige observator niet vrij van dit menselijk falen. In de ervaring ligt misschien de sleutel tot het begrijpen, en misschien meer nog in het ontmaskeren van de beangstigende, gevaarlijke kantjes van een relatie. Ook vriendschaps- en familierelaties hebben die vieze kantjes.

Misschien ben ik een raar typetje in de relatiewereld. Ik wil de saboteurs onder ogen zien vanaf het begin, en erover praten. Ik vind ze intrigerend.

Deze keuze heeft me al wat ellende bezorgd. Vaak slaat de angst bij de anderen onmiddellijk toe – de hoofdreden voor de zwijgplicht en de blindheid in de meeste intieme relaties. Veel mensen hebben er een afkeer voor, omdat het Heilige Verbond geen oneer mag worden aangedaan. Sorry, maar ik aanvaard het niet, de manier waarop de meeste mensen samen zijn. Ik wil met vrienden en geliefden feesten van plezier beleven, maar ik wil ook het moeilijke van het leven delen. En het barst hier nu eenmaal van de twijfels, fouten en andere stinkende dingen. Juist omdat ik die (met sommigen) deel, veranderen ze echter.

Ik wil over alles met je praten. Je mag me bijvoorbeeld bekennen dat je van SM houdt of dat je een junk bent, dat je alleen rauwe dingen eet of dat je werd gearresteerd, dat je diep religieus bent, dat je een meisje met een piemel bent, dat je denkt dat je het heelal bestuurt, dat je een hoer verkiest boven een vriendin, of dat je werd verkracht. Je mag me vertellen over spirituele revelaties, over het huis dat je hebt gekocht, over je fantastische job bij een multinational, over je sympathie voor extreem-rechts of extreem-links, je nieuwe auto die weer wat groter is dan de vorige, dat je van je lief houdt maar ook met anderen seks hebt, je mag me zelfs proberen te overtuigen mijn oksels te scheren als je dat nodig vindt. Eigenlijk zijn al die dingen me al verteld, en dat heeft me al bij al goed gedaan en meestal ook de ander (ik ben allesbehalve perfect, ik oordeelde jammergenoeg ook vaak). Maar ik wil niets doen of laten omdat iedereen (ook wel de samenleving genoemd) stilzwijgend stelt dat het zo moet.

De meeste mensen doen dat alles niet. Maar van mijn vrienden wil ik weten wat er door hen heen gaat als ze oog in oog staan met de saboteurs van de idylle. Eigenlijk is dat mijn persoonlijke ideaalbeeld van de liefde.

PS: Een heleboel mensen vertellen me ook dingen zonder dat we dikke vrienden zijn, ga mijn vrienden dus niet verdenken van die indrukwekkende opsomming ;-)

Geachte

Gelieve ook eens de zijkant van deze pagina te inspecteren, daar ik mij genoodzaakt voelde de saai geworden inhoud te veranderen.

Hoogachtende kuchjes,

E.

Alle glorie is manie

Ik zat rustig in het zand te schrijven, toen de zee zich op een vreemde manier verhief. In de verte rolde een kraag van schuim naar de kust, steeds sneller en steeds dikker. Een gedonder leek onafhankelijk van het beeld mee aan te zwellen. In een reflex drukte ik mijn handen tegen mijn oren. Nog voor het gewicht op me neerstortte leek mijn borst al in elkaar gedrukt. Ik kon nog net mijn rug krommen en in het wit van bruidsjurken en van vuile sneeuw kijken, het wit van transparante regen en van melkachtig glas.

Toen boorde een krakend geraas zich in al mijn lichaamsopeningen. Ik draaide om. En nog een keer. Onder water stoof het zand in trage wolken op. Met weinig succes zochten mijn trappelende benen naar vaste grond. Het kolkende wit – wit in al haar kleuren – hield me als andere zandkorrels in haar muil.

Dagen later spoelde ik aan op het strand. Ik kon nog zien hoe de golf kromp, terwijl kleine geluiden van meeuwen en mensenstemmen opnieuw hoorbaar werden. De golf trok zich onwillig terug in de zee, de kraag werd kleiner, tot hij tenslotte uit het zicht verdween.

Nieuwe woonplek

Ooh, wat ben ik blij dat Dina mij vorig jaar de deur heeft gewezen! Op dit moment woon ik namelijk samen met véél fijnere mensen: de Spaanse Almudena en de Franse Audrey of Dédé, beide studenten. Geen haar op hun hoofd dat eraan denkt om zich de baas te wanen in onze leefplek. Veel haren op hun hoofd die eraan denken om lol te maken en elkaar te respecteren.
Ik woon nu in één van de armste wijken van Huelva. Het appartement is koud, vochtig en laat alle geluiden door (en Audrey heeft een lief en de buurvrouw heeft boulemie...). Alles is oud en versleten, behalve de huilende baby van de buren. Er is nauwelijks warm water en mijn kamer meet twee op twee en halve meter.
En ik heb het hier fantastisch naar mijn zin!
Mijn nieuwe adres is:

Her Majesty of the polluted Spanish Wasteland (ook wel Elke Van Royen)
Calle San Marcos 20, piso 2 izquierda (dat betekent 'links')
21006 Huelva

Ontwaken in Faro (tussenstop naar Huelva, 04/01)

Ontwaken in Faro is moeilijk als je de dag voordien nog een stukje van Gent was. Ik neem mijn tijd, in tegenstelling tot mijn reisgenoot. Vroeg in de ochtend is die als een echte toerist-jager het stadje ingedoken om met zijn ogen en met zijn verlengde oog, de camera, de officieel bezienswaardige plekken te gaan vangen.

Ik zit in een parkje en bestudeer een mannetjesduif. Zijn hals bolt als een ballon terwijl hij in zichzelf roekoet. De paarse en felgroene veren weerkaatsen de zon. Op enige afstand van mij harken een tiental mannen en vrouwen het groenafval bij elkaar na een natte en winderige nacht. Zo'n klein parkje en zoveel werk geeft dat, maar het resultaat is wel bevredigend: wat verder komen de donkergroene pijnbomen en scheve palmen weer helemaal tot hun elegante recht.

Ik zwerf door kleine straatjes met een tas aan de ene schouder en een computer aan de andere; ik durfde ze niet achter te laten in het receptionistenhokje van de herberg.

Oude mannen met zonnebrillen. Het Portugees dat leest als een mix van Frans en Spaans maar dat Oosteuropees klinkt. De geur van de zee achter de huizen. Overal een kloppend stapvoets ritme, en een huidzachte winterzon.

Au, wakker worden in Faro: het gaat traag na anderhalve week de wortels van Gent te hebben omhelsd.

Sweet home

Er werd gisteren gezegd dat het voor iemand niet meer belangrijk was – het ontredderende verliefde buikgevoel dat je soms bij iemand krijgt en waar ik net voordien nog mijn onvoorwaardelijk geloof aan had betuigd. De spreker van deze twee-benen-op-de-grond-uitspraak was een veertigjarige jongen, al enige tijd ontzien van passionele, irrationele verliefdheden, en waarschijnlijk op een mentale leeftijd gekomen die de relativiteit van aantrekking helder maakt.

Ik weet het niet. Ik ben elf jaar jonger dan hij.

Enerzijds voel ik veel sympathie voor zijn zienswijze en ik benijd hem er zelfs een tikje voor. Anderzijds jankt de engel die in mijn hart de vlag voor zotte overgave hoog houdt bittere tranen voor het verlies dat S. lijdt. Ontzegt hij zich met die stellingname dan niet één van de weinige dingen die mensen zich blijven herinneren als betekenisvol, prachtig én verschrikkelijk? Mijn innerlijke motor zegt me dat zoiets een essentieel deel uitmaakt van elk leven dat echt geleefd wil worden. Net als vriendschap die verder gaat dan kameraadschap. Of als kinderen krijgen en begeleiden langs hun eigen weg. Nee, ik vind niet dat iedereen kinderen moet krijgen! Maar ik denk wel dat iedereen een dier in zich heeft dat in onze wereld al te veel in bedwang wordt gehouden. Vrijheid is één van de interessantste filosofische problemen.

Elk leven is een mogelijkheid om een tijdlang te spelen, te experimenteren. Is er iets frustrerender dan het kind in jezelf wegmoffelen, dan verlangens alleen maar rationaliseren? Of is er iets leukers dan de onbevangen kleuter binnenin de hand te reiken en samen te gaan ravotten?

Ik denk het niet!

De afgelopen anderhalve week was ik weer even thuis, vooral in Gent en in Brussel. Mijn vriendjes, jullie doén wat ik hierboven heb beschreven. Het maakt mij gelukkig om met jullie te praten én te spelen.

Iedereen een jaar vol ratio en dierlijkheid gewenst.