Ik heb me toch nog eens laten verleiden tot een toeristenuitstap. We zouden naar Gibraltar gaan, die rots die nog steeds Brits grondgebied is, vlakbij Marokko. Het was op zich wel interessant. Er heerst nog altijd een militaire sfeer. Overal zijn herinneringen terug te vinden aan de zeeslag van 1805 tussen de Britse Royal Navy en de Frans-Spaanse vloot van Napoleon die in de buurt plaatsvond. Omdat Napoleon hier werd verslagen kon Groot-Britannië (en niet Frankrijk) via de zee een wereldrijk uitbouwen. Blijkbaar hebben de Britten nog altijd iets nodig om hen aan dat macho-verleden te herinneren, of misschien is het omdat ze zich op dat pieteluttige plekje op het onmetelijke Iberische schiereiland toch een houding moeten geven. Wie zal het zeggen? In elk geval, een maffe situatie daar, met grenscontroles, Britse ponden, rode telefoonhokjes, militaire mini-parades annex verkleedpartijtjes en bleke, zomers geklede Britten-made-in-Spain... En plots kon bijna iedereen Julien en mij verstaan als we onze commentaren ventileerden.
We hadden een bus heen en terug naar Huelva, met een middagmaal inbegrepen - een buffet à volonté in het Spaanse buurdorp La Línea. Na te veel te hebben gegeten (enkelen onder ons waren zelfs ziek van gulzigheid...) besloot ik plots dat het georganiseerde gedoe genoeg was geweest voor mij. Ik heb de bus naar Algeciras genomen en vandaar een andere naar Vejer de la Frontera, waar Kristien zit. Wat een bevrijding om uit het stramien te stappen. Volgens mij zijn georganiseerde reizen echt niet gezond voor mij, al is het maar één dag. 't Is nu ECHT de laatste keer geweest, vrijheid boven alles.
Vejer ligt op een heuvel en aan de randen heb je een prachtig uitzicht op de groene omgeving en op de zee - bij helder weer en met wat verbeelding kan je Marokko zien. Ook vermeldenswaardig is een zekere, voordien al vernoemde, Kristien. Hopelijk vindt ze het niet erg dat ik haar hier het net op zwier (laat me iets weten), maar ze heeft zelf gezegd dat we een relatie hebben ;-) En omdat ik er wel in geloof wil ik dat wel op het net zwieren.
We hebben trouwens al een eerste staaltje van homofobie ofzoiets mogen meemaken toen we terugliepen van een picknick en twee auto's vertraagden, de chauffeurs naar ons staarden, stopten, weer voorbij reden, ... Tot ik heldhaftig uitriep dat als ze nog één keer stopten, ik naar hen toe zou gaan en vragen wat het probleem was, en toen waren ze weg ;-)
Pas maar op, want deze stoere ridder haalt zijn zwaard met graagte boven in zulke gevallen ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten