Ik weet niet wanneer ik precies ben begonnen met het wantrouwen van de liefdesrelatie zoals ze door vrijwel iedereen in West-Europa wordt ingevuld – ik vermoed dat ik het van kleinsaf heb gedaan, vanwege ineenstortende relaties rondom me. Tja, iedereen is kind van zijnhaar tijd.
Ik heb er zoals iedereen een idyllisch beeld van: nooit eenzaam, want altijd je maatje naast je, iemand bij wie je haast elke nacht slaapt, iemand met wie je je woonplek deelt, met wie je de vaste relatie eventueel officieel bezegelt, en met wie je – als ultiem teken van liefde – een kind maakt en grootbrengt, en nog één, en misschien zelfs nog één.
Dat rooskleurige plaatje volstaat echter niet voor iemand die er een levensdoel van heeft gemaakt te spieden in de menselijke geest. Al vroeg heb ik gemerkt dat dat door vrijwel iedereen aangenomen beeld dagelijks duizenden keren wordt overspoeld door gemene etters, door vieze bacteriën die het witte laken van de bruidsnacht smerig maken. Ze saboteren het systeem, en hoe mooi zelfs de innigste verliefdheid ook is, die sabotage treedt zo vaak op dat je algauw iets anders moet concluderen: wie zich engageert voor een relatie engageert zich meestal ook voor een systematische blindheid en een omerta. De vuile was wordt opgefrommeld in de wasmachine en automatisch dag na dag door de verantwoordelijke(n) voor het huishouden schoongebleekt.
Ik heb het niet over de geheimhouding van serieuze problemen in de relatie door het koppel of het gezin tegenover de buitenwereld. Ik heb het over individuele geheimen die de geliefden voor elkaar verbergen. Vanaf het begin.
En dat ik niemand hoor tegenpruttelen dat we vandaag in zulke open tijden leven en dat je toch alles kan bespreken, want met een boel eigen ervaringen, vrienden die (meestal achteraf) over hun relatie komen vertellen en de grote nieuwsgierigheid waarvan ik hierboven al gewag maakte kan ik met enige zekerheid stellen: Er wonen geheimen in ieders lichaam. Heel veel dingen veroorzaken elk uur kleine pijn en grote drama's.
Hier in Huelva woont iemand met wie ik me verbonden voel. Het is mijn ex-buurman, de Spaanse muzikant. Hij heeft op nieuwjaarsdag zijn relatie met een mooie, rijzige jonge vrouw uit deze stad verbroken. Zij waren een jaar samen, en zij was duidelijk erg verliefd. Hij was dat niet. Toen ze elkaar leerden kennen, zijn ze meteen in een relatie gedoken. Altijd leuk, de draaimolen. Muziek, lichtjes, snelheid, een gevoel van vrijheid en kriebels in je buik.
Geen angst lieve lezer, ik ga A.'s bedgeheimen niet vertellen. Maar hij vertelde me dat nog tijdens de rit in de carroussel een saboteur zijn venijnige opwachting maakte: het stille vermoeden dat zij een vriendin was, en geen geliefde. Groter en groter werd dat vermoeden, tot het pijn begon te doen, eerst enkel hem, daarna ook haar. Omdat zwijgen niet alles kan verbergen, omdat we met een heel lichaam miljoenen signalen lange tijd uitzenden naar onze partner.
Om pijn te vermijden, om het uit te stellen, spraken geen van beiden erover. Meer verwarring en angst als gevolg. Tenslotte had hij de moed om voor het eerst iets te zeggen. Dat was: Ik zet er een punt achter.
Het mooie, leuke, verliefde meisje barstte uit in woede. Misschien zullen ze ooit terug vrienden zijn.
Ik pleit mezelf als listige observator niet vrij van dit menselijk falen. In de ervaring ligt misschien de sleutel tot het begrijpen, en misschien meer nog in het ontmaskeren van de beangstigende, gevaarlijke kantjes van een relatie. Ook vriendschaps- en familierelaties hebben die vieze kantjes.
Misschien ben ik een raar typetje in de relatiewereld. Ik wil de saboteurs onder ogen zien vanaf het begin, en erover praten. Ik vind ze intrigerend.
Deze keuze heeft me al wat ellende bezorgd. Vaak slaat de angst bij de anderen onmiddellijk toe – de hoofdreden voor de zwijgplicht en de blindheid in de meeste intieme relaties. Veel mensen hebben er een afkeer voor, omdat het Heilige Verbond geen oneer mag worden aangedaan. Sorry, maar ik aanvaard het niet, de manier waarop de meeste mensen samen zijn. Ik wil met vrienden en geliefden feesten van plezier beleven, maar ik wil ook het moeilijke van het leven delen. En het barst hier nu eenmaal van de twijfels, fouten en andere stinkende dingen. Juist omdat ik die (met sommigen) deel, veranderen ze echter.
Ik wil over alles met je praten. Je mag me bijvoorbeeld bekennen dat je van SM houdt of dat je een junk bent, dat je alleen rauwe dingen eet of dat je werd gearresteerd, dat je diep religieus bent, dat je een meisje met een piemel bent, dat je denkt dat je het heelal bestuurt, dat je een hoer verkiest boven een vriendin, of dat je werd verkracht. Je mag me vertellen over spirituele revelaties, over het huis dat je hebt gekocht, over je fantastische job bij een multinational, over je sympathie voor extreem-rechts of extreem-links, je nieuwe auto die weer wat groter is dan de vorige, dat je van je lief houdt maar ook met anderen seks hebt, je mag me zelfs proberen te overtuigen mijn oksels te scheren als je dat nodig vindt. Eigenlijk zijn al die dingen me al verteld, en dat heeft me al bij al goed gedaan en meestal ook de ander (ik ben allesbehalve perfect, ik oordeelde jammergenoeg ook vaak). Maar ik wil niets doen of laten omdat iedereen (ook wel de samenleving genoemd) stilzwijgend stelt dat het zo moet.
De meeste mensen doen dat alles niet. Maar van mijn vrienden wil ik weten wat er door hen heen gaat als ze oog in oog staan met de saboteurs van de idylle. Eigenlijk is dat mijn persoonlijke ideaalbeeld van de liefde.
PS: Een heleboel mensen vertellen me ook dingen zonder dat we dikke vrienden zijn, ga mijn vrienden dus niet verdenken van die indrukwekkende opsomming ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten