Sweet home

Er werd gisteren gezegd dat het voor iemand niet meer belangrijk was – het ontredderende verliefde buikgevoel dat je soms bij iemand krijgt en waar ik net voordien nog mijn onvoorwaardelijk geloof aan had betuigd. De spreker van deze twee-benen-op-de-grond-uitspraak was een veertigjarige jongen, al enige tijd ontzien van passionele, irrationele verliefdheden, en waarschijnlijk op een mentale leeftijd gekomen die de relativiteit van aantrekking helder maakt.

Ik weet het niet. Ik ben elf jaar jonger dan hij.

Enerzijds voel ik veel sympathie voor zijn zienswijze en ik benijd hem er zelfs een tikje voor. Anderzijds jankt de engel die in mijn hart de vlag voor zotte overgave hoog houdt bittere tranen voor het verlies dat S. lijdt. Ontzegt hij zich met die stellingname dan niet één van de weinige dingen die mensen zich blijven herinneren als betekenisvol, prachtig én verschrikkelijk? Mijn innerlijke motor zegt me dat zoiets een essentieel deel uitmaakt van elk leven dat echt geleefd wil worden. Net als vriendschap die verder gaat dan kameraadschap. Of als kinderen krijgen en begeleiden langs hun eigen weg. Nee, ik vind niet dat iedereen kinderen moet krijgen! Maar ik denk wel dat iedereen een dier in zich heeft dat in onze wereld al te veel in bedwang wordt gehouden. Vrijheid is één van de interessantste filosofische problemen.

Elk leven is een mogelijkheid om een tijdlang te spelen, te experimenteren. Is er iets frustrerender dan het kind in jezelf wegmoffelen, dan verlangens alleen maar rationaliseren? Of is er iets leukers dan de onbevangen kleuter binnenin de hand te reiken en samen te gaan ravotten?

Ik denk het niet!

De afgelopen anderhalve week was ik weer even thuis, vooral in Gent en in Brussel. Mijn vriendjes, jullie doén wat ik hierboven heb beschreven. Het maakt mij gelukkig om met jullie te praten én te spelen.

Iedereen een jaar vol ratio en dierlijkheid gewenst.