Geachte

Gelieve ook eens de zijkant van deze pagina te inspecteren, daar ik mij genoodzaakt voelde de saai geworden inhoud te veranderen.

Hoogachtende kuchjes,

E.

Alle glorie is manie

Ik zat rustig in het zand te schrijven, toen de zee zich op een vreemde manier verhief. In de verte rolde een kraag van schuim naar de kust, steeds sneller en steeds dikker. Een gedonder leek onafhankelijk van het beeld mee aan te zwellen. In een reflex drukte ik mijn handen tegen mijn oren. Nog voor het gewicht op me neerstortte leek mijn borst al in elkaar gedrukt. Ik kon nog net mijn rug krommen en in het wit van bruidsjurken en van vuile sneeuw kijken, het wit van transparante regen en van melkachtig glas.

Toen boorde een krakend geraas zich in al mijn lichaamsopeningen. Ik draaide om. En nog een keer. Onder water stoof het zand in trage wolken op. Met weinig succes zochten mijn trappelende benen naar vaste grond. Het kolkende wit – wit in al haar kleuren – hield me als andere zandkorrels in haar muil.

Dagen later spoelde ik aan op het strand. Ik kon nog zien hoe de golf kromp, terwijl kleine geluiden van meeuwen en mensenstemmen opnieuw hoorbaar werden. De golf trok zich onwillig terug in de zee, de kraag werd kleiner, tot hij tenslotte uit het zicht verdween.

Nieuwe woonplek

Ooh, wat ben ik blij dat Dina mij vorig jaar de deur heeft gewezen! Op dit moment woon ik namelijk samen met véél fijnere mensen: de Spaanse Almudena en de Franse Audrey of Dédé, beide studenten. Geen haar op hun hoofd dat eraan denkt om zich de baas te wanen in onze leefplek. Veel haren op hun hoofd die eraan denken om lol te maken en elkaar te respecteren.
Ik woon nu in één van de armste wijken van Huelva. Het appartement is koud, vochtig en laat alle geluiden door (en Audrey heeft een lief en de buurvrouw heeft boulemie...). Alles is oud en versleten, behalve de huilende baby van de buren. Er is nauwelijks warm water en mijn kamer meet twee op twee en halve meter.
En ik heb het hier fantastisch naar mijn zin!
Mijn nieuwe adres is:

Her Majesty of the polluted Spanish Wasteland (ook wel Elke Van Royen)
Calle San Marcos 20, piso 2 izquierda (dat betekent 'links')
21006 Huelva

Ontwaken in Faro (tussenstop naar Huelva, 04/01)

Ontwaken in Faro is moeilijk als je de dag voordien nog een stukje van Gent was. Ik neem mijn tijd, in tegenstelling tot mijn reisgenoot. Vroeg in de ochtend is die als een echte toerist-jager het stadje ingedoken om met zijn ogen en met zijn verlengde oog, de camera, de officieel bezienswaardige plekken te gaan vangen.

Ik zit in een parkje en bestudeer een mannetjesduif. Zijn hals bolt als een ballon terwijl hij in zichzelf roekoet. De paarse en felgroene veren weerkaatsen de zon. Op enige afstand van mij harken een tiental mannen en vrouwen het groenafval bij elkaar na een natte en winderige nacht. Zo'n klein parkje en zoveel werk geeft dat, maar het resultaat is wel bevredigend: wat verder komen de donkergroene pijnbomen en scheve palmen weer helemaal tot hun elegante recht.

Ik zwerf door kleine straatjes met een tas aan de ene schouder en een computer aan de andere; ik durfde ze niet achter te laten in het receptionistenhokje van de herberg.

Oude mannen met zonnebrillen. Het Portugees dat leest als een mix van Frans en Spaans maar dat Oosteuropees klinkt. De geur van de zee achter de huizen. Overal een kloppend stapvoets ritme, en een huidzachte winterzon.

Au, wakker worden in Faro: het gaat traag na anderhalve week de wortels van Gent te hebben omhelsd.

Sweet home

Er werd gisteren gezegd dat het voor iemand niet meer belangrijk was – het ontredderende verliefde buikgevoel dat je soms bij iemand krijgt en waar ik net voordien nog mijn onvoorwaardelijk geloof aan had betuigd. De spreker van deze twee-benen-op-de-grond-uitspraak was een veertigjarige jongen, al enige tijd ontzien van passionele, irrationele verliefdheden, en waarschijnlijk op een mentale leeftijd gekomen die de relativiteit van aantrekking helder maakt.

Ik weet het niet. Ik ben elf jaar jonger dan hij.

Enerzijds voel ik veel sympathie voor zijn zienswijze en ik benijd hem er zelfs een tikje voor. Anderzijds jankt de engel die in mijn hart de vlag voor zotte overgave hoog houdt bittere tranen voor het verlies dat S. lijdt. Ontzegt hij zich met die stellingname dan niet één van de weinige dingen die mensen zich blijven herinneren als betekenisvol, prachtig én verschrikkelijk? Mijn innerlijke motor zegt me dat zoiets een essentieel deel uitmaakt van elk leven dat echt geleefd wil worden. Net als vriendschap die verder gaat dan kameraadschap. Of als kinderen krijgen en begeleiden langs hun eigen weg. Nee, ik vind niet dat iedereen kinderen moet krijgen! Maar ik denk wel dat iedereen een dier in zich heeft dat in onze wereld al te veel in bedwang wordt gehouden. Vrijheid is één van de interessantste filosofische problemen.

Elk leven is een mogelijkheid om een tijdlang te spelen, te experimenteren. Is er iets frustrerender dan het kind in jezelf wegmoffelen, dan verlangens alleen maar rationaliseren? Of is er iets leukers dan de onbevangen kleuter binnenin de hand te reiken en samen te gaan ravotten?

Ik denk het niet!

De afgelopen anderhalve week was ik weer even thuis, vooral in Gent en in Brussel. Mijn vriendjes, jullie doén wat ik hierboven heb beschreven. Het maakt mij gelukkig om met jullie te praten én te spelen.

Iedereen een jaar vol ratio en dierlijkheid gewenst.