Gedonder

Dag iedereen!

Dinsdagavond ben ik teruggekomen uit Granada en de volgende dag moesten we op school aan het werk. Er zijn echter problemen met de uurroosters van de leerkrachten Engels, en daarom sta ik deze week nog niet voor de klas. Dat vind ik best – ik ben nogal moe de laatste dagen.

Het weer is hier niet al te best naar Spaanse normen. 's Nachts en soms ook overdag onweert het. In de buurt zijn huizen ondergelopen en op televisie zie je spectaculaire tsunami-achtige beelden. Het gaat dan weliswaar over één straat die in een rivier veranderde, en dat beeld wordt tot in den treure opnieuw vertoond. De massamedia zijn overal verkloot. Behalve knallende donder en grote bliksemschichten die me uit mijn slaap houden heb ik persoonlijk niet veel last van het weer. De temperaturen blijven naar mijn normen zalig: overdag een graad of 22.

In Granada heb ik me overgegeven aan mijn natuurlijke reflex om op een onbekende plek rond te lopen tot mijn voeten afgesleten zijn tot aan mijn enkels. Vaak verdwaald in de nauwe straatjes van de historische wijk Albaicin, op terrassen cafés con leche gedronken, naar een geweldige flamenco-straatmuzikant geluisterd en na een uur prachtige muziek hem dan toch durven aanspreken, mijn ogen de kost gegeven tot mijn hoofd tolde van oververzadiging, met jonge reizigers gebabbeld in de jeugdherberg in alle mogelijke talen (inclusief een originele mix van Engelse en Spaanse woorden en gebaren met een Japanner) en me gedeeltelijk overgegeven aan de toeristenindustrie.

Ik was nogal gedeprimeerd van die alomtegenwoordige toeristenbusiness. Min of meer opzettelijk heb ik het Alhambra niet bezocht. Het feit dat alles en iedereen je enaartoe stuwt maakt mij opstandig.

In mijn binnenste ben ik een reiziger, maar steden en mooie plekken overal ter wereld zijn tegenwoordig ingepakt in een lelijke cocon van consumptie. Je kan haast niet anders dan daar en daar naartoe te gaan, en wat blijft er over van het oorspronkelijke wonder? Naar mijn mening niet veel. In de afgelopen jaren ben ik niet vaak meer 'op vakantie' geweest, omdat ik geen zin meer heb om uitgeholde paden te bewandelen. Ik probeer in mijn dagelijkse leven dingen te ontdekken. Zo ook hier in Spanje. Ik ben content dat ik in Huelva zit en niet in het geëxotiseerde Granada.

Desalniettemin was ik onder de indruk van het behoorlijk intact gebleven vakantiehuis van de familie van dichter en toneelschrijver Federico García Lorca, waar die laatste een heleboel van zijn werken heeft geschreven. Destijds was dat huis nog buiten de stad gelegen, en kon Lorca net daar schrijven omdat het er zo rustig was. Wat een metamorfose sindsdien. Onze steden zijn monsters van lawaai, pollutie en lelijkheid... Eigenlijk zou iedereen er af en toe moeten uit ontsnappen om dat te beseffen. Misschien ben ik wat gevoeliger dan anderen, maar de ervaring van in een stad zijn of op een groenere plek beïnvloedt mijn lichaam en geest in hoge mate. In een stad is het haast onmogelijk om tot rust te komen, maar je ontmoet er veel mensen en culturen en je krijgt dus allerlei stimulansen. In het groen kan je op adem komen en soms kan je creativiteit zich er daardoor ten volle ontplooien, maar dorpen kunnen ook zó rustig zijn dat ik het er benauwd krijg.

In Granada heb ik kennis gemaakt met een aantal van de honderden Amerikanen, Britten, Belgen, Fransen, ... die aan dit programma van de Junta de Andalucía meedoen. De meesten zijn pas afgestudeerd, ook Julien, een jongen uit Luik die in dezelfde school als ik zal lesgeven.

Het was indrukwekkend om die honderden jongeren in de (veel te dure) hotels en in het Palacio de Congresos samen te zien. Ik sprak met een jongen uit Dallas die het moeilijk had met de Spaanse way of life. Ik herkende zijn verwarring - hulpeloosheid - frustratie van mijn eigen reis naar Congo. Ik heb hem gerustgesteld en gezegd dat hij zeker één of andere manier zou vinden om hier te leven, en dat het geheim is om je er bij neer te leggen zonder je eigenheid uit het oog te verliezen. Blijkbaar zijn vele Amerikanen controlefreaks. Als je ver reist, is dat geen voordeel. Een heleboel dingen overkomen je en je kan er alleen maar mee omgaan. Ik moet hierbij spontaan denken aan mijn meest nonchalante vriendin, die de beste reizigster is die ik ken. Ik zal haar naam maar niet vermelden, maar ze barst vast in een mix van verontwaardiging en lachen uit als ze dit leest. I love you!