Hallo daar!
Velen onder jullie benijden me vanwege het weer hier in vergelijking met de herfst in België. Inderdaad, het is hier nog steeds lekker warm. Of liever, het is hier een sauna. Terwijl jullie binnen blijven vanwege regen of koude, blijven wij in de namiddag binnen omdat het te warm is. Eindelijk begrijp ik het nut van een siësta. Het is logisch: de winkels sluiten om 14.00, wanneer het écht warm wordt, en heropenen pas tussen 17.00 en 18.00, om dan open te blijven tot 21.00. Minder praktisch vind ik de eetgewoonten hier. 's Morgens eten de Spanjaarden haast niets, koffie is het belangrijkste ingrediënt van het ontbijt. Rond 11.00 is er een pauze waarin mensen vaak een broodje eten. De belangrijkste (warme) maaltijd wordt 's middags gegeten. Sommigen drinken er wijn bij en dan word je natuurlijk slaperig en ga je een tukje doen. 's Avonds eten ze pas tussen 21.00 en 22.00! Gevolg is dat vele mensen laat gaan slapen, hoewel ze de volgende dag gewoon gaan werken rond 08.30. Hoe doen ze dat?
Nou ja, niet dat ik daar veel last van heb. Ik ben zelf de onregelmatigheid zelve. Omdat ik overdag haast nooit (rustig) alleen kan zijn, heb ik gelezen in de zalige kalmte van een frisse, door vele krekels bezongen nacht. Een meeslepende roman over Afghanistan, heel leesbaar, bejubeld door Isabel Allende, geschikt voor velen onder jullie: De vliegeraar van Khaled Hosseini. Ik vond het boek zomaar ergens in een hoek in de jeugdherberg van Granada, en toen het er de volgende avond nog lag heb ik het maar meegenomen. Nóg gewicht om terug mee naar huis te slepen. Godzijdank kom ik met kerstmis even naar huis en probeer dan al één en ander mee te nemen.
Momenteel is er van het avonturenfront niet veel te melden. Ik heb de afgelopen week gedaan wat ik overal kan doen: gelezen. Vooral de schoolboeken Engels die ze op onze school gebruiken, eigenlijk. Beetje Engelse grammatica herhaald en lessen voorbereid. Ook een aantal Britse collega's van mijn flatgenote ontmoet. Gedroomd over een internationale toekomst.
Mijn prioriaire droom is echter de roman afkrijgen. Tot nu toe heb ik er in Spanje nauwelijks aan gewerkt. Het lijkt me efficiënter om eerst een beetje ingewerkt te zijn op school en in de stad. Bovendien is het gezond om eens een tijdje afstand te nemen van je schrijfsel, om er vervolgens de miskleunen uit te kunnen halen en zaken te veranderen. Als ik iets hoor of zie over kunstenaars of schrijvers, gaan vlinders in mijn buik echter dwaas rondfladderen.
Sommige mensen die ik voor het eerst ontmoet kijken me angstig aan als ik zeg dat ik uit België kom. "Ah ja, de Vlamingen en de Walen..." fluisteren ze dan verschrikt, alsof ik Julien voor hun ogen in stukken zal scheuren. Dat we niets tegen elkaar hebben, lijkt hun onvoorstelbaar.
Dit is een periode waarin ik het moeilijk heb met onze Belgische politiek. Ik vind de problemen met de regeringsvorming tekenend voor het navelstaren van de politici, media en sommige burgers in de afgelopen jaren. Dat krijg je dan van dat eeuwige gepik op bestuur en bevoegdheden, op geldstromen en werkloosheidscijfers en op andere culturen in Vlaanderen en Wallonië. We hekelden de PS-overmacht terwijl we in Vlaanderen al sinds 1991 met overtuigde fascisten zitten. We namen het steeds verder uiteen drijven van noord en zuid klakkeloos over van de media en van politici die niet in de regering zaten, maar heel invloedrijk waren en zijn.
Volgens mij is de crisis van België dus onze eigen schuld. Net als een Hans Van Temssche die in het hart van Antwerpen een hoop mensen met een niet-blanke huidskleur wilde neermaaien. Het is gemakkelijk om hem een gek te noemen en verder niet na te denken over de context waarin dit gebeurde. Wat dachten jullie van een stad die zich al meer dan tien jaar de hoofdstad van fascistisch Vlaanderen mag noemen? Zo denk ik ook over het gejengel van de onderhandelaars en sommige oppositiepartijen. Ja, het zijn politici, maar wij hebben ze verkozen en we vormen tegenwoordig niet de meest kritische bevolking. Het lijkt of iedereen is ingeslapen onder wattig populisme, onder de knuffels en kusjes van een marketingscampagne die in de plaats van een verkiezingscampagne is gekomen.
Goed, het was maar om jullie te zeggen dat ik hoop dat België niet splitst. De enige redenen die ik daarvoor zie zijn egoïsme van een rijker noorden en meeblaten met de verrechtsing waar we allemaal onder lijden. Terwijl we in Vlaanderen zelf zo lang onderdrukt en misprezen zijn geweest... Waarom komt politiek toch zo vaak daarop neer, op het neerhalen van het ene volk en het verheerlijken van het andere? Vooral dat eerste, waarom moeten we 'de anderen' altijd weer in een slecht daglicht stellen? Hoe vaak zal de geschiedenis zich nog herhalen voor we allemaal grondig beseffen hoe destructief dat is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten