Cijfers zijn nooit mijn vrienden geweest. Het telefoonnummer dat ik op deze blog schreef, was fout en dit is het juiste: 0034 671 976 583.
Maar Skype is goedkoper!!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
In september 2007 vertrek ik naar Spanjes zuidelijkste regio. Tot 31 mei kan ik in Huelva halftijds aan het werk als lerares Engels. Op deze blog wil ik vrienden en familie een beetje laten meeproeven van mijn verblijf. Of van wat anders.
Wish I was a native speaker... like GW Bush...
"It would be a mistake for the United States Senate to allow any kind of human cloning to come out of that chamber."—Washington, D.C., April 10, 2002
Iets over geliefd en godvergeten Huelva
Huelva is een stadje van een goede 150.000 inwoners in een gelijknamige provincie tegen de Portugese grens. De stad ligt op 90 kilometer van Sevilla, en de zee is een kleine 10 kilometer ver weg. Twee rivieren, de Tinto en de Odiel, komen hier samen.
Volgens historici werd de stad ongeveer duizend jaar voor Christus gesticht door de Feniciërs. Door hen, en door de Grieken en de Romeinen, werd de stad Onoba genoemd. De Arabieren noemden de stad Walbah, en uiteindelijk werd het dus Huelva op z'n Spaans. De sporen van die lange geschiedenis zijn helaas grotendeels verdwenen bij een zware aardbeving in de 18de eeuw, waarna Huelva haast volledig moest heropgebouwd worden.
Tegenover de toeristen speelt Huelva vooral het feit uit dat Christoffel Columbus hier contacten legde die hem geld en toestemming opleverden om Amerika te gaan 'ontdekken' (lees vernietigen).
Veel later, op het einde van de 19de eeuw, kwamen er Britten naar de stad en de provincie, hongerig naar de mineralen uit de mijnen in het noorden van de provincie. Bloed, zweet en tranen vloeiden nu rijkelijk uit autochtone porieën.
In 1964 gaf Franco zijn goedkeuring voor de uitbouw van een chemisch industriecomplex dat nu meer dan 1500 hectaren groot is. Enerzijds zorgde dat voor economische ontwikkeling van de regio, anderzijds kwam er ook een enorme milieubelasting van.
Behalve stank, meer kankers en een behoorlijke hoeveelheid uitwerpselen van het lievelingsdier van de Onubenser (de hond), vind je hier ook trotse & warme mensen, hypnotiserende flamencomuziek, veel bars met terrassen en de schoonheid van imperfectie terug.
Blogarchief
Over mij
- Elke
- verdrietig vechters - baasje (sic 'n vriendin) en regelmatig rollend over de vloer wegens overal grappige toestanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten