Ik denk eraan deze blog te verwijderen, omdat ik meer tijd wil steken in andere schrijfprojecten. Ik heb een beetje kunnen proeven van dit medium en het heeft wel iets, ik heb ook fijne reacties gehad.
Een eventuele volgende blog zal misschien in het Engels zijn, omdat ik mezelf wil leren schrijven in een andere taal.
Reacties welkom hieronder of via e-mail.
Groeten vanuit een plek die meer dan twintig graden warmer is dan bij jullie...
Elke x
zondag 6 april 2008
zondag 30 maart 2008
Welke vind je het leukst?
Het goede anwoord is: allebei zijn superkomisch.
Ze zeggen: "Bodies are battlegrounds."
And what about playgrounds?!
maandag 24 maart 2008
En God deed zijn eigen goesting
Joder niña, de dingen gaan niet altijd zoals je ze zou zien willen gaan. Zondag, maandag en dinsdag liet Hij de regensluizen opengaan en werden allerlei processies daardoor afgelast, met tranen en geweeklaag tot gevolg.
Niet dat ik me dat erg aantrok, want ik zat in een populair wit dorp voor de honderdveertiende keer te crashen in mijn zieke lichaam, maar met een keicoole ridder aan mijn zij die echter ook niet wist van welk hout pijlen maken, maar wie zou haar dat kunnen verwijten! We hebben gelukkig ook Thelma & Louise gezien, zij is gaan fietsen en ik ben blijven schrijven.
Toen Kristien en ik de hoek wilden afslaan om in mijn straat terecht te komen, botste ik letterlijk op Caroline! Onze drie-eenheid was een feit. In een nacht die als bloedig werd aangekondigd, maakte haar zwarte zakmes mijn verdriet nog eens los en heb ik voor alle verloren schapen (vooral voor mijn eigen) gehuild en geroepen dat ik dood wilde. NB: Ik kom er voor uit omdat ik toch al opkom voor de rechten van het okselhaar, de illegalen en de queer mensen, dus kunnen de diepverdrietigen er ook wel bij. Er wordt gesneden en gesprongen en gedrugst bij de vleet, leer het maar onder ogen zien, dan kan er misschien wat aan gedaan worden ook.
Vrijdag kon ik in Huelva toch nog een glimp opvangen van de traditionele paasoptochten. Indrukwekkende beeldengroepen van het lijden van Christus werden door de straten gedragen, omgeven door wierook, door boetelingen in maskerade à la ku klux clan en door fanfares met jankende trompetten. Het leek me tegelijkertijd een gezellig familieuitstapje, een lege traditie en een oprechte, koppig volgehouden belijdenis. Mij persoonlijk ontroerde het gemeenschapsaspect. Iets wat iedereen op een bepaalde plek verbindt, dat vind ik soms geweldig, omdat het zo ontzettend menselijk is en omdat dat in mijn omgeving jammerlijk verdwenen is (behalve dan bij EVA* af en toe misschien, jaaah!) Shit man, ik ben dol op ons individualisme en tegelijkertijd zal ik het met graagte héél diep de grond in boren.
Ik wilde eens een dagje alleen zijn, zei ik, om tot mezelf te komen. Dus liet ik mijn twee (mooie, slimme, grappige, moedige) Belgische vriendinnnen en (grappige, schuchtere, slimme) Julien een dag voor mij naar het iets noordelijkere Aracena vertrekken. Het werd een gedoe om hen uiteindelijk daar te vervoegen. Ten eerste wilde mezelf niet tot mij komen, en ten tweede wordt er tijdens de Semana Santa nu eenmaal nauwelijks gewerkt en dus ook niet met de bus gereden. Wat later dan gepland kon ik echter volop meegenieten van het vleesparadijs dat die bergstreek bleek te zijn, de ijzige wind en vooral de stortregen toen we naar de camping liepen. En toen we daar aankwamen, het haardvuur in de bar en de Sevillianen die mij zomaar een extra deken voor de nacht aanboden. Wat trouwens nodig was, want ik had me per abuis een kinderslaapzak aangeschaft en mijn boezem was er ZEKER afgevroren zonder dat (uiteraard naar ham geurende) deken.
De volgende dag scheen de zon weer, het bleef koud. Wij wandelden en roosterden zeedieren, stukjes landdieren en groenten. 's Avonds misten we bijna de bus, maar er waren weer twee verlegen jongens die ons vieren zonder enig eigenbelang in hun rammelkar van de camping naar het busstation reden.
Momenteel ben ik echt dankbaar voor het bestaan van Caroline, Kristien en Julien, want in nood kent men zijn vrienden.
Wij leven verder van dag tot dag, laten traan na traan, vloek na vloek, maar versagen niet.
*zie www.vegetarisme.be
Niet dat ik me dat erg aantrok, want ik zat in een populair wit dorp voor de honderdveertiende keer te crashen in mijn zieke lichaam, maar met een keicoole ridder aan mijn zij die echter ook niet wist van welk hout pijlen maken, maar wie zou haar dat kunnen verwijten! We hebben gelukkig ook Thelma & Louise gezien, zij is gaan fietsen en ik ben blijven schrijven.
Toen Kristien en ik de hoek wilden afslaan om in mijn straat terecht te komen, botste ik letterlijk op Caroline! Onze drie-eenheid was een feit. In een nacht die als bloedig werd aangekondigd, maakte haar zwarte zakmes mijn verdriet nog eens los en heb ik voor alle verloren schapen (vooral voor mijn eigen) gehuild en geroepen dat ik dood wilde. NB: Ik kom er voor uit omdat ik toch al opkom voor de rechten van het okselhaar, de illegalen en de queer mensen, dus kunnen de diepverdrietigen er ook wel bij. Er wordt gesneden en gesprongen en gedrugst bij de vleet, leer het maar onder ogen zien, dan kan er misschien wat aan gedaan worden ook.
Vrijdag kon ik in Huelva toch nog een glimp opvangen van de traditionele paasoptochten. Indrukwekkende beeldengroepen van het lijden van Christus werden door de straten gedragen, omgeven door wierook, door boetelingen in maskerade à la ku klux clan en door fanfares met jankende trompetten. Het leek me tegelijkertijd een gezellig familieuitstapje, een lege traditie en een oprechte, koppig volgehouden belijdenis. Mij persoonlijk ontroerde het gemeenschapsaspect. Iets wat iedereen op een bepaalde plek verbindt, dat vind ik soms geweldig, omdat het zo ontzettend menselijk is en omdat dat in mijn omgeving jammerlijk verdwenen is (behalve dan bij EVA* af en toe misschien, jaaah!) Shit man, ik ben dol op ons individualisme en tegelijkertijd zal ik het met graagte héél diep de grond in boren.
Ik wilde eens een dagje alleen zijn, zei ik, om tot mezelf te komen. Dus liet ik mijn twee (mooie, slimme, grappige, moedige) Belgische vriendinnnen en (grappige, schuchtere, slimme) Julien een dag voor mij naar het iets noordelijkere Aracena vertrekken. Het werd een gedoe om hen uiteindelijk daar te vervoegen. Ten eerste wilde mezelf niet tot mij komen, en ten tweede wordt er tijdens de Semana Santa nu eenmaal nauwelijks gewerkt en dus ook niet met de bus gereden. Wat later dan gepland kon ik echter volop meegenieten van het vleesparadijs dat die bergstreek bleek te zijn, de ijzige wind en vooral de stortregen toen we naar de camping liepen. En toen we daar aankwamen, het haardvuur in de bar en de Sevillianen die mij zomaar een extra deken voor de nacht aanboden. Wat trouwens nodig was, want ik had me per abuis een kinderslaapzak aangeschaft en mijn boezem was er ZEKER afgevroren zonder dat (uiteraard naar ham geurende) deken.
De volgende dag scheen de zon weer, het bleef koud. Wij wandelden en roosterden zeedieren, stukjes landdieren en groenten. 's Avonds misten we bijna de bus, maar er waren weer twee verlegen jongens die ons vieren zonder enig eigenbelang in hun rammelkar van de camping naar het busstation reden.
Momenteel ben ik echt dankbaar voor het bestaan van Caroline, Kristien en Julien, want in nood kent men zijn vrienden.
Wij leven verder van dag tot dag, laten traan na traan, vloek na vloek, maar versagen niet.
*zie www.vegetarisme.be
donderdag 13 maart 2008
Heilige Week!
Het is eindelijk bijna zover: de Semana Santa komt eraan. Vanaf zondag worden het Lijden, de Dood en de Verrijzenis van Jesus Christus een hele week lang intensief gevierd in Andalusië. Voor de meeste mensen betekent dat in de eerste plaats een week vakantie, en dan natuurlijk de feestelijkheden die ook Huelva volledig in de ban zullen houden.
Ik heb al videofilmpjes gezien van allerlei processies en rituelen, en de laatste weken waren er ook midden in de nacht voorbereidingen van verschillende congregaties en broederschappen. Er staat duidelijk wat te gebeuren.
Eerst ga ik echter enkele dagen naar het witte dorp Vejer de la Frontera. Op dinsdag komen Kristien en ik naar Huelva en zullen we waarschijnlijk onze ogen uitkijken op de religieuze overgave. Donderdag proberen een vriendin uit België, Julien, Kristien en ik dan uit de vrome stad te ontsnappen, naar het bergachtige noorden van de provincie, waar de natuur naar het schijnt erg mooi is.
Wil iemand me mailsgewijs op de hoogte brengen als hij/zij het blad Met Andere Zinnen heeft gezien (met mijn stukjes erin)? Het zou nu in de winkel moeten liggen.
Bedankt en tot gauw!
Ik heb al videofilmpjes gezien van allerlei processies en rituelen, en de laatste weken waren er ook midden in de nacht voorbereidingen van verschillende congregaties en broederschappen. Er staat duidelijk wat te gebeuren.
Eerst ga ik echter enkele dagen naar het witte dorp Vejer de la Frontera. Op dinsdag komen Kristien en ik naar Huelva en zullen we waarschijnlijk onze ogen uitkijken op de religieuze overgave. Donderdag proberen een vriendin uit België, Julien, Kristien en ik dan uit de vrome stad te ontsnappen, naar het bergachtige noorden van de provincie, waar de natuur naar het schijnt erg mooi is.
Wil iemand me mailsgewijs op de hoogte brengen als hij/zij het blad Met Andere Zinnen heeft gezien (met mijn stukjes erin)? Het zou nu in de winkel moeten liggen.
Bedankt en tot gauw!
maandag 10 maart 2008
Weekend in Gibraltar en in Vejer
Ik heb me toch nog eens laten verleiden tot een toeristenuitstap. We zouden naar Gibraltar gaan, die rots die nog steeds Brits grondgebied is, vlakbij Marokko. Het was op zich wel interessant. Er heerst nog altijd een militaire sfeer. Overal zijn herinneringen terug te vinden aan de zeeslag van 1805 tussen de Britse Royal Navy en de Frans-Spaanse vloot van Napoleon die in de buurt plaatsvond. Omdat Napoleon hier werd verslagen kon Groot-Britannië (en niet Frankrijk) via de zee een wereldrijk uitbouwen. Blijkbaar hebben de Britten nog altijd iets nodig om hen aan dat macho-verleden te herinneren, of misschien is het omdat ze zich op dat pieteluttige plekje op het onmetelijke Iberische schiereiland toch een houding moeten geven. Wie zal het zeggen? In elk geval, een maffe situatie daar, met grenscontroles, Britse ponden, rode telefoonhokjes, militaire mini-parades annex verkleedpartijtjes en bleke, zomers geklede Britten-made-in-Spain... En plots kon bijna iedereen Julien en mij verstaan als we onze commentaren ventileerden.
We hadden een bus heen en terug naar Huelva, met een middagmaal inbegrepen - een buffet à volonté in het Spaanse buurdorp La Línea. Na te veel te hebben gegeten (enkelen onder ons waren zelfs ziek van gulzigheid...) besloot ik plots dat het georganiseerde gedoe genoeg was geweest voor mij. Ik heb de bus naar Algeciras genomen en vandaar een andere naar Vejer de la Frontera, waar Kristien zit. Wat een bevrijding om uit het stramien te stappen. Volgens mij zijn georganiseerde reizen echt niet gezond voor mij, al is het maar één dag. 't Is nu ECHT de laatste keer geweest, vrijheid boven alles.
Vejer ligt op een heuvel en aan de randen heb je een prachtig uitzicht op de groene omgeving en op de zee - bij helder weer en met wat verbeelding kan je Marokko zien. Ook vermeldenswaardig is een zekere, voordien al vernoemde, Kristien. Hopelijk vindt ze het niet erg dat ik haar hier het net op zwier (laat me iets weten), maar ze heeft zelf gezegd dat we een relatie hebben ;-) En omdat ik er wel in geloof wil ik dat wel op het net zwieren.
We hebben trouwens al een eerste staaltje van homofobie ofzoiets mogen meemaken toen we terugliepen van een picknick en twee auto's vertraagden, de chauffeurs naar ons staarden, stopten, weer voorbij reden, ... Tot ik heldhaftig uitriep dat als ze nog één keer stopten, ik naar hen toe zou gaan en vragen wat het probleem was, en toen waren ze weg ;-)
Pas maar op, want deze stoere ridder haalt zijn zwaard met graagte boven in zulke gevallen ;-)
We hadden een bus heen en terug naar Huelva, met een middagmaal inbegrepen - een buffet à volonté in het Spaanse buurdorp La Línea. Na te veel te hebben gegeten (enkelen onder ons waren zelfs ziek van gulzigheid...) besloot ik plots dat het georganiseerde gedoe genoeg was geweest voor mij. Ik heb de bus naar Algeciras genomen en vandaar een andere naar Vejer de la Frontera, waar Kristien zit. Wat een bevrijding om uit het stramien te stappen. Volgens mij zijn georganiseerde reizen echt niet gezond voor mij, al is het maar één dag. 't Is nu ECHT de laatste keer geweest, vrijheid boven alles.
Vejer ligt op een heuvel en aan de randen heb je een prachtig uitzicht op de groene omgeving en op de zee - bij helder weer en met wat verbeelding kan je Marokko zien. Ook vermeldenswaardig is een zekere, voordien al vernoemde, Kristien. Hopelijk vindt ze het niet erg dat ik haar hier het net op zwier (laat me iets weten), maar ze heeft zelf gezegd dat we een relatie hebben ;-) En omdat ik er wel in geloof wil ik dat wel op het net zwieren.
We hebben trouwens al een eerste staaltje van homofobie ofzoiets mogen meemaken toen we terugliepen van een picknick en twee auto's vertraagden, de chauffeurs naar ons staarden, stopten, weer voorbij reden, ... Tot ik heldhaftig uitriep dat als ze nog één keer stopten, ik naar hen toe zou gaan en vragen wat het probleem was, en toen waren ze weg ;-)
Pas maar op, want deze stoere ridder haalt zijn zwaard met graagte boven in zulke gevallen ;-)
maandag 3 maart 2008
'Saaie' dorpen?
Vandaag is het me eindelijk gelukt om met twee leerkrachten een positief gesprek te voeren. Gelukkig hebben beide kanten nu een beetje door waar de heftige reacties vandaan kwamen. Ik hoop dat de leerkrachten nu even bereid zijn om te aanvaarden dat het om een misvatting ging als ik bereid ben om de vurige blokvorming te vergeten.
In het afgelopen weekend heb ik ontdekt op welke manier ik Spanje wil leren kennen. Kristien, een Belgische ex-collega, en ik zijn de bus opgesprongen naar een onbekend dorp met een interessant klinkende naam: Valverde del Camino. In het terugkeren hebben we nog een avond, een nacht en een ochtend in het nog onbekendere San Juan gespendeerd. Het is ontzettend aangenaam om zonder enige verwachting ergens te belanden, omdat je dan niet teleurgesteld kan worden. En zoals Kristien zei, je staat veel meer open voor wat er te zien en te beleven valt. Het was zo ongeveer het boeiendste (verlengde) weekend dat ik hier al heb beleefd. Vanaf nu ga ik gewoon altijd de leuke namen en de weg achterna, en niet meer de reisboeken. Het is gemakkelijk en veel minder saai.
Soms vergat ik evenwel in Spanje te zijn, omdat urenlange gesprekken over literatuur, film en menselijke relaties me in de ban hielden, om niet te spreken over loopgravenoorlogen met muntjes-munitie.
In het afgelopen weekend heb ik ontdekt op welke manier ik Spanje wil leren kennen. Kristien, een Belgische ex-collega, en ik zijn de bus opgesprongen naar een onbekend dorp met een interessant klinkende naam: Valverde del Camino. In het terugkeren hebben we nog een avond, een nacht en een ochtend in het nog onbekendere San Juan gespendeerd. Het is ontzettend aangenaam om zonder enige verwachting ergens te belanden, omdat je dan niet teleurgesteld kan worden. En zoals Kristien zei, je staat veel meer open voor wat er te zien en te beleven valt. Het was zo ongeveer het boeiendste (verlengde) weekend dat ik hier al heb beleefd. Vanaf nu ga ik gewoon altijd de leuke namen en de weg achterna, en niet meer de reisboeken. Het is gemakkelijk en veel minder saai.
Soms vergat ik evenwel in Spanje te zijn, omdat urenlange gesprekken over literatuur, film en menselijke relaties me in de ban hielden, om niet te spreken over loopgravenoorlogen met muntjes-munitie.
dinsdag 26 februari 2008
Verloop van het grote avontuur
Wel, ik heb nog steeds werk hier. Ik geef vooralsnog alleen Engelse les aan andere leerkrachten (in het kader van een ambitieus project van de Spaanse overheid dat tweetalige scholen wil creëren). In de komende dagen zal ik al mijn onderhandelingscapaciteiten uit de bus halen om de leerkrachten Engels duidelijk te maken dat ik hen niet wilde aanvallen en hen van niets beschuldig (hoewel ik hen nu wel zou kunnen beschuldigen van een onconstructieve boze houding, maar dat zullen we voorlopig maar niet doen).
Een andere leerkracht heeft Julien en mij vanmiddag uitgenodigd in haar ruime, ouderwets ingerichte luxe-flat. Het was de eerste keer dat iemand van school een poging deed om ons na school te leren kennen. Het is gek, op het eerste zicht denk je dat de mensen hier heel sociaal zijn en open naar anderen, en later merk je dat dat eigenlijk niet zo is. De manier van omgaan met elkaar op straat, op het werk, zelfs al ken je elkaar niet, is heel genereus. Vervolgens een stapje dichter komen, dat gebeurt echter niet zo gauw. Ik was dus erg blij met het etentje vanmiddag.
Een andere leerkracht heeft Julien en mij vanmiddag uitgenodigd in haar ruime, ouderwets ingerichte luxe-flat. Het was de eerste keer dat iemand van school een poging deed om ons na school te leren kennen. Het is gek, op het eerste zicht denk je dat de mensen hier heel sociaal zijn en open naar anderen, en later merk je dat dat eigenlijk niet zo is. De manier van omgaan met elkaar op straat, op het werk, zelfs al ken je elkaar niet, is heel genereus. Vervolgens een stapje dichter komen, dat gebeurt echter niet zo gauw. Ik was dus erg blij met het etentje vanmiddag.
Abonneren op:
Reacties (Atom)