Samenwonen eenzijdig opgeheven

Ik heb twee en half jaar samengewoond met Karen, een periode vol problemen voor ons beiden, en vol successen. Op een bepaald moment dacht ik eraan om 'm te smeren, maar ik besefte al gauw dat ik dat tegenover haar niet kon maken. Even later ging hetzelfde door haar hoofd. We zijn keigoede maten geworden. Misschien gewoon omdat zij extreem humoristisch uit de hoek kan komen, en ik dat en haar eerlijkheid apprecieer. Haar redenen moet je haar zelf maar vragen. In elk geval, ze zei me ooit: “Als we verhuizen, zullen we elkaar waarschijnlijk uit het oog verliezen. Ik ben immers iemand die leeft volgens 'uit het oog, uit het hart'.” Is dat niet verbazend eerlijk, omdat ze ook wist dat ik zo helemaal niet ben, en omdat ik haar in één van mijn pathetische buien haast smeekte om me niet te vergeten? Echt een coole meid, my dear Mister Egg.

Tot nu toe, tot beider verbazing, heeft ze ongelijk gehad. Onlangs schreeuwde ze namelijk paniekerig door de telefoon: “Help, Elke, ik verander in u!” Ja, ja, ze krijgt een hekel aan televisie en zo van die dingen.

Zotten begrijpen elkaar.

Dina is niet gek. Dina heeft me de deur gewezen. Na twee maanden. Wat een onvolwassen en impulsieve daad. En vooral niet erg lief.

Nochtans heb ik nog nooit zoveel schoongemaakt als in de laatste maanden. Kleren en lakens elke week proper gewassen. Direct afgewassen na het eten. Ik ben haar trouwens dankbaar voor het inhameren van die discipline. Benieuwd of ik het volhoud.

Ze kan geen concrete redenen geven voor haar beslissing om me in elk geval de deur te wijzen. Alleen dit: “We zijn totaal verschillend. We hebben andere werkuren en andere ways of life. Ik voel gewoon duidelijk aan dat dit een goede beslissing is.” En ik die dacht dat verschillend zijn nu net het interessante van ons samenwonen was.

Toevallig heeft ze in oktober een landgenote ontmoet met wie ze goed kan opschieten. Dat meisje woont samen met een Française die geen van beide erg leuk vindt. De oplossing: wisselen van woonplek. Ikke bij het veelvuldig verwenst Frans meisje, de twee vriendinnekes gezellig samen. In Dina's appartement natuurlijk. Ik verhuis.

Ik vind het egoïstisch, onvolwassen, impulsief. Ik ben best wel teleurgesteld. Ik heb echter het huurcontract niet mee ondertekend, en sowieso zou ik het liever nu al afbollen, na zoiets onnozels.

Karen, ben ik niet de leukste zottin waarmee je ooit hebt samengeleefd?

En Pierre?

En Dietrich wil wel met mij trouwen!

Ach ja, originele, intelligente, mensenlievende schatten worden alleen door gelijkaardige mensen verdragen, zullen we maar zeggen.

Morgen ga ik trouwens naar Sevilla en daarna naar Ronda met Julien. Hopelijk heeft Dina nadien mijn spullen nog niet bijeengepakt. En dat de verkeersgoden ons goed gezind mogen zijn, want ik ga met een huurauto de Andalusische wegen onveilig maken!

Liefs van uw bijna-dakloos bloggerke.

Zou mijn uitnodiging van die interessante dakloze man in onze keuken voor Dina trouwens de doorslag hebben gemaakt?