woensdag 1 augustus 2007
Huelva? Wasda?
Huelva is een stadje van een goede 150.000 inwoners in een gelijknamige provincie. De stad ligt aan zee, op 45 kilometer van de grens met Portugal, en op 90 kilometer van Sevilla. De rivieren de Tinto en de Odiel komen er samen. Volgens historici werd de stad ongeveer duizend jaar voor Christus gesticht door de Feniciërs. Door hen, en door de Grieken en de Romeinen, werd de stad Onoba genoemd. De Arabieren noemden de stad Walbah, en uiteindelijk werd het dus Huelva op z'n Spaans. Die lange geschiedenis heeft sporen achtergelaten, onder andere van een Romeins aquaduct. Christoffel Columbus legde hier contacten die hem geld en toestemming opleverden om Amerika te gaan 'ontdekken'. Heel wat later, op het einde van de 19de eeuw, kwamen er veel Britten naar de stad, aangetrokken tot de mineralen uit de mijnen in het noorden van de provincie Huelva. In 1964 gaf Franco zijn goedkeuring voor de uitbouw van een chemisch industriecomplex dat nu meer dan 1500 hectaren groot is... Enerzijds zorgde dat voor economische ontwikkeling van de regio, anderzijds kwam er ook een enorme milieubelasting van...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
15.40 u ik ben terug thuis, in Gent. Elke is momenteel al een goed anderhalf uur op Portugese bodem. De chocopot staat nog waar ik hem vanochtend om 6.30 uur achterliet. De eierschalen van mijn spiegeleitje vanochtend liggen ook nog stilletjes op het aanrecht. Ik word heel even weemoedig.
Om O7.45 stond ik aan het station. Waar ik al lopend terug richting Pierre ging, Elke tegemoet, want ze had de tram net gemist en moest met haar bagage aan het station geraken om de trein van 7.01 naar Brussel Zuid te halen.
Lag het aan het missen van de tram, misschien een ochtendhumeur, stress of de simpelweg de loodzware koffer? Er was wat spanning te voelen na een opmerking van mijnentwege over de zware koffer die ik overnam, vermoed ik, en de tip dat ik niet mee hoefde te reizen naar Charleroi.
Mijn humeur was hierdoor ook lichtjes aangetast. Uiteraard hoefde ik dit niet te doen. Maar ik voelde me een beetje onheus bejegend. Ik hoefde inderdaad niet om 6.00u op te staan en haar te vergezellen naar de luchthaven, maar voor een vriendin heb je wel wat over en dan... bwhaaakh!
Eenmaal we op de trein gestapt waren richting Brussel klaarde het humeur terug op en zowaar het werd een zonnige, zomerse zaterdag.
In Brussel Zuid omstreeks 8.30 uur overgestapt op de trein naar Charleroi Sud. Elke's humeur is volledig gerecupereerd. Ze is terug lief. En valt stilletjes in slaap voor het zeer kleine uurtje tot in Charleroi.
We hebben geluk. De bus naar de luchthaven vertrekt over tien minuutjes. Ik vraag een kaartje voor twee personen, € 3,90, en merk even later dat de chauffeur me op mijn 10 euro maar € 5,10 heeft terug gegeven. Dus even nog een euro incasseren. Omstreeks 9.00 uur komen we aan bij een pleintje met een oorlogsmonument nabij de luchthaven, halte Jumet Monument. Aan de voet liggen wat bloemenkransen.
Even dacht ik dat we nog niet ter bestemming waren maar dat misverstand was snel opgelost. In dergelijke omstandigheden is het steeds verstandig je kuddegeest aan te spreken en gewoon die troep zeulenden met hun koffers te volgen. We struinen naar de luchthaventerminal een beetje verderop.
De luchthaven van Charleroi is in geen geval spectaculair. Het is ook niet echt een mooi gebouw. Een hangar met blauwe steunpilaren, van buitenaf gezien. Binnen is het een lange smalle hal. Waarschijnlijk net te klein voor de getallen reizigers die ze te verwerken krijgt.
Elke heeft nog niet ontbeten. En we gaan naar de "cafeteria". Een niet te gezellige, niet te propere ruimte met net geen pisgele muren. De meeste voetbalkantines zijn leuker toeven. We drinken elk een kopje koffie. Elke eet een croisant en een chocoladebroodje, die allebei croisants blijken te zijn volgens de rekening. We keuvelen wat. elke verstuurt nog wat sms'jes.
Op een ongezellig, groezelig, korrelig televisiescherm verschijnt de boodschap dat het inchecken voor de reizigers naar Faro begin. Even later begeven we ons naar de incheckbalie. Na een tiental minuutjes is het aan ons.
Ryan Air, nochthans zouden Ieren gastvrij, vriendelijk en behulpzaam zijn. Maar dat geld niet in de harde economische realiteit waar de familie Ryan in leeft, vermoed ik. Maar wij morren niet. Wij maken ons liefts niet druk op dit moment.
Elke had eerst het plan haar fiets mee te nemen. Dit kost een 25 euro extra. Maar ze was daarop teruggekomen.
Bij Ryan Air mag je 15 kilo aan bagage meenemen. Wanneer je d'r over gaat moet je € 8,00 bij betalen. Plus taksen komt dat op een € 10,00 per kilo.
We plaatsen Elke's rugzak in een rode bak die bestemd is voor rugzakken. En die weegt net 13 kilo, De vriendelijke dame achter de balie zegt dat Elke's bagage onder het toegelaten gewicht zit. Maar dan komt ... DE KOFFER!
De koffer blijkt over de 26 kilo te wegen. De vriendelijke dame, die enkel maar d'r werk doet, deelt mee dat dat neerkomt op een toeslag van € 260,00, en spijtig genoeg kan het reeds betaalde bedrag voor de fiets, die niet meegaat niet terug gegeven worden of afgetrokken worden van dat, toch hoge, bedrag. Maar wij morren niet en Elke gaat naar de ticketbalie om de toeslag te betalen en d'r ticket te ontvangen.
Achteraf uitgerekend is die toeslag ongeveer evenhoog als 2 tickets naar Faro, zoals Elke die had besteld. Dus mensen, weeg je bagage of stuur dingen op via de post of DHL als je voor een lange periode ergens blijft en het adres van te voren weet.
We gaan nog even een biertje en een fruitsapje dirinken op het zonnige terras van Charleroi Airport. Tot omgeroepen wordt dat pasagiers voor Faro kunnen beginnen aan de boarding.
Rond tien voor elf staan we klaar voor security check. Elke heeft een miniscuul tubetje tandpasta op zak. DAT mag alleen mee als het in een doorzichtig plastick zakje zit. Hoe IDIOOT. Nu de beveiligingsbeambte meld ons behulpzaam dat we zo'n zakje kunnen kopen in het dagbladenhandeltje. Wat Elke dan maar doet.
Iets voor elf uur geef ik Elke een voorlaatste knuffel en een zoen. Als we elkaar loslaten, glijdt de band van de draagtas voor d'r laptop van d'r schouder en de tas valt op de grond.
De beveiliginsbeambte kijkt zoals zij kijken. Elke zegt dat ze hoopt dat er niets mee aan de hand zal zijn. Ik gebaar achteloos met mijn hand dat er wel niets aan de hand zal zijn. Meestal zijn die tassen toch uitgerust met kussentjes. Ik hoop dat ik gelijk had. Van harte. Die laptop is ook een van de belangrijkste communicatiemiddelen voor de volgende acht maanden.
Om 11.00 geef ik haar een laatste knuffel voordat zij door de deur naar de tarmac verdwijnt en ik d'r voor een lange tijd niet meer zal zien.
Ik wandel naar buiten, naar dat oorlogsmonument. De kransen zijn verlept, merk ik. Neergelegd door afgevaardigden van de Poolse, Russische, Franse, Italiaanse, Nederlandse overheden, door de stad Charleroi en de brigade Piron. Het beeld is van graniet. Een gevangenen vastgeketend aan een paal. Klaar voor de executie. Bereid tot ter dood.
Vluchtig las ik dat er een bus zou komen naar het station rond 11.42. De bus bleef weg. Die bepaalde bus reed niet op zaterdag.
Boven het luchthavengebouw tronen 2 staartvinnen van de Ryan Air vloot. Goeuden harpen op een blauwe achtergrond. Rond 11.45 komt er baeging in een vin. Dat moet Elke's vlucht zijn. De vin beweegt langzaam naar rechts. Enkele minuten later raast de vin voorbij in de tegengestelde richting.
Ik had me reeds terug richting luchthaven begeven om te checken voor een bus naar het station die dan wel zou rijden. Ik sta in de straat voor de luchthaven en zie omstreeks 11.48 uur Elkes vliegtuig stijgen boven de industriële gebouwen rechts van de straat. Ik blijf staan en volg die glimmende metalen vogel. Om 11.50 uur is het een verdwenen stip in het grijsblauwe zwerk en ik voel me blij voor Elke.
Het lijkt of een deel van me mee met d'r op reis is. En ik ben er van overtuigd dat het een geweldige tijd voor d'r zal zijn, daar in Huelva.
Om 12.00 uur merk ik een andere bus op. Geluk! Een bus naar het station. Om 12.25 uur vertrekken we. Over me zit een Italiaanse schone, naast me d'r vriend. Even dwarelen er erotisch getinte beelden door m'n hoofd. Maar hoe mooi Italiaans ook mag klinken. Op den duur wordt het toch vervelend. Gelukkig is d'r m'n gsm met radio. Ik luister naar Stu Bru terwijl dit gigantisch blik menselijke conserven zich naar Charleroi Sud begeeft.
Ik merk op dat het station Charleroi Sud wel het ongezeligste, stedelijke station van België moet zijn. D'r is niks te zien buiten vuile grauwigheid. En m'n trein is net vertrokken. Dus ik moet nog een uur in die dufheid wachten. Een verwaarloost fossiel. Nochthatns bestaan er ook mooie fossielen. Niet zo in Charleroi Sud. Rond 12.45 uur haal ik een biertje uit een automaat.
Om 13.26 komt eindelijk een trein naar Brussel Zuid.
Ik sta op het perron van Brussel Zuid wanneer Elke hoort te landen in Faro, Portugal, rond 14.15 uur Belgische tijd. Over relativiteit gesproken. Nu is zij in d'r eentje aan 't zeulen met die loodzware koffer bij 28°C, bedenk ik me. Nu, als alles goed gaat zit ze rond 17.00 uur lokale tijd op de bus naar Huelva, waar ze dan rond een uur of negen aan zal komen.
Ik ben d'r gerust in.
Om 14.36 uur spoor ik richting Gent. Rond 15.10 uur arriveer ik te Gent. Omstreeks 15.20 uur steek ik de Rail Pas die Elke van Pierre had geleend bij hem in de brievenbus. Rond 15.40 uur kom ik thuis aan.
De chocopot staat nog waar ik hem vanochtend om 6.30 uur achterliet. De eierschalen van mijn spiegeleitje vanochtend liggen ook nog stilletjes op het aanrecht. Ik word heel even weemoedig.
Ik start mijn laptop op en zet de televisie aan. Op VT4 toont men de Rad Bull Air Race. Een race met proppellorvliegtuigen die plaatsvindt. Ze vindt ditmaal plaats in Porto, boven de Douro, geloof ik. Het is d'r 30°C.
Ik schrijf wat neer over een chocopot en betrap me op wat oogvocht.
Ik hoop dat je een heel fijne tijd beleeft Elke!
Een reactie posten