praktisch

Morgenochtend vertrek ik naar Granada. Op 1 en 2 oktober moeten alle 'auxiliares de conversación de inglés' daar een 'oriëntatiecursus' bijwonen. Voordien profiteer ik ervan om het beroemde stadje te bezoeken. Het Alhambra, dat zoveel mensen naar adem deed snakken, ik vraag me af hoe ik zal reageren. Zoals gewoonlijk heb ik nog niets gepland, ook geen overnachting.
Ik heb me wel al een Spaanse SIM-kaart aangeschaft. Je kan me bereiken op 0034 671 976 585. Ik veronderstel dat dat goedkoper is dan naar mijn Belgische nummer bellen, maar dat heb ik ook nog op zak. Als je in de komende weken of maanden eens wil Skypen (= gratis bellen!), dan is de naam die je aan jouw lijst moet toevoegen elke.van.royen

Tot gauw!

Eerste indrukken

Dag lieve vriendjes en familietjes, cómo estáis? Mij kan het niet beter gaan. Na een trip met een onethische vliegmaatschappij en een busrit van twee en half uur door het dorre Zuid-Portugese en -Spaanse landschap, is een mens geneigd te denken dat de andere kant van Europa even bereikbaar is als de dichtstbijzijnde Ikea. Voor zij die een Europese identiteitskaart en/of geld hebben, uiteraard. Ik ben dezer dagen blij voor mezelf dat toerisme zo'n evident consumptieartikel is geworden... want laat me toch nog maar eens herhalen dat ik helemaal niet van het avontuurlijke type ben, in tegenstelling tot wat velen onder jullie denken. Ik ben alleen maar nieuwsgierig. En als het zo gemakkelijk is in deze tijden van Europese eenmaking en globalisering, waarom zou je dan geen kijkje nemen in een ander land? Jullie waren allemaal zo enhousiast toen ik vertelde dat ik acht maanden in Huelva zou vertoeven, dat ik vermoed dat wel meer mensen de goesting hebben om er op uit te trekken. Doen! Het is heel gemakkelijk als je een rijke Europeaan bent! Geen partner of kinderen hebben (tenzij even reislustige) maakt de zaken nog gemakkelijker. Je moet dan alleen nog werk vinden en je bent vertrokken! Er zijn onder ons zelfs nog rijkere dikzakken dan ik die niet eens een job nodig hebben om er een jaar op uit te trekken! Ongelijkheid kan toch heerlijk zijn.

Zaterdag vertrok ik met de trein van zeven uur 's morgens, en Dietrich heeft elders op deze site minutieus uitgelegd wat er gebeurde tot op het moment van het inchecken in Charleroi. Ik zal zijn volledigheid niet eens benaderen op deze blog. Het ochtendlijke incident, zal ik dat even vanuit mijn standpunt weergeven? Laat me het kort houden. Ik was natuurlijk een beetje zenuwachtig, want ik vermoedde dat op tijd aan het treinstation Gent-Sint-Pieters arriveren waarschijnlijk het moeilijkste onderdeel van de reis zou zijn. Dat klopte. Ik had natuurlijk mijn bagage niet vooraf gewogen, maar dat die bewuste koffer zo zwaar zou zijn, dat had ik niet eens kunnen bedenken. De tram passeerde me rakelings (razernij maakte zich al meester van mij), en hoewel ik niet eens één kilometer ver hoefde, leek het me bijna onmogelijk om die afstand in een kwartier te overbruggen. Tien stappen betekenden meer zweet dan ik hier in Spanje bij dertig graden al heb geproduceerd. Mijn schouders en armspieren zijn misschien niet gescheurd, maar toch behoorlijk op hun elasticieit getest. Toen Dietrich de koffer overnam, kwam ook boven zijn hoofd onmiddelijk een donderwolk zweven, en het gewicht lokte aan hem de opmerking uit dat vrouwen altijd tonnen kleren moeten meenemen. Mij confronteren met stereotypes over vrouwen is in ELKE situatie héél erg te ontraden, maar nog meer wanneer ik al gestresseerd ben... Ik heb trouwens ongeveer honderd boeken meegenomen. Sorry Dietrich, het was de schuld van George Orwell, Virginia Woolf en vele anderen. Ook in Faro was er een behulpzame Britse man die me verweet zoveel schoenen meegenomen te hebben. “Books!” riep ik uit, maar het was een schreeuw in het ijle.

Rond half tien 's avonds kwam ik aan in het appartement dat ik deel met Dina, een erg lieve Britse partyqueen. Zij woont al een jaar in Huelva en geeft Engelse les in een privé-school. Ik had me geen betere ontvangst en kamergenote kunnen wensen... iemand met wie je 'onder-buitenlanders' kunt lachen met de trekjes van de Spanjaarden, iemand die uit Londen komt en dus prachtig Engels spreekt, iemand die dezelfde job heeft, iemand die zingt (voor het lesgeven was zij cabaretière!) en iemand die me onmiddellijk in het sociale leven introduceerde. Iets te snel eigenlijk. “Een vriendin van me geeft vanavond een feestje, kom je mee?” vroeg ze meteen nadat ze me mijn kamer en de rest van het appartement had getoond. Waarom niet? Misschien omdat het een half uur terugrijden was in de richting waar ik net vandaan kwam, omdat ik het Spaans dat hier sowieso al vergelijkbaar is met het West-Vlaams in het Nederlandse taalgebied (onbegrijpelijk wegens inslikken van halve woorden) in de oorverdovende muziek nog minder verstond, omdat ik eigenlijk niet houd van feestjes, en omdat men om twee uur besloot naar een discotheek te gaan, die alweer een half uur autorijden verder was... Tussen drie en vijf stond ik in de overvolle club te slapen tegen een muur die bonsde op het ritme van steeds dezelfde commerciële nummers. Maar het gezelschap heeft wel zonder al te veel uitwisseling van woorden en zinnen mijn hart al een beetje gestolen. Het komt me voor dat sociaal gedrag hier veel vanzelfsprekender is dan in het koude België. Mensen aan elkaar voorstellen gebeurt onmiddellijk en met twee dikke zoenen op de wangen. Volgens Dina kent in Huelva iedereen iedereen, en ook ik werd meteen opgenomen in de groep. Ik vind dat uiterst aangenaam en veel menselijker dan onze verkrampte ineengedoken houding in openbare aangelegenheden. Het zal natuurlijk ook wel nadelen hebben, maar dat merk ik later nog wel.

Zondag heb ik de hele dag geslapen, en vandaag ben ik met Dina voor het eerst een kijkje gaan nemen in mijn school. Een mooi, oud gebouw, en opnieuw heel menselijk contact. Een voorbeeld van de losse sfeer: De coördinator van het project had vandaag zijn zoontje mee naar het werk genomen omdat die niet naar school kon. De verbouwingen in de basisschool zijn nog niet afgerond en de start van het schooljaar werd dan maar met twee weken uitgesteld. Ook de directeur kwam op me over als een mens zonder kapsones, heel gewoon en niet gek onder de terreur van de stress van het begin van het schooljaar die wij zo goed kennen. Wat een verschil met bepaalde directies waar ik vroeger onder heb moeten werken. Nou ja, het is allemaal nog maar een eerste indruk natuurlijk, maar die schijnt toch heel bepalend te zijn. Wat me hier tot nu toe het meeste is opgevallen is het ontbreken van stress en de warme manier van omgaan met iedereen in het dagelijkse leven. Al is het een Franse uitdrukking, dit moet toch een plek zijn waar savoir vivre erg ingebed is. Dina wil alvast niet meer terug naar het stressvolle, drukke Londen, vertelde ze me. Ik ben nog lang niet zover, maar ik kijk toch uit naar het ontdekken van het leven hier.

Veel liefs en knuffels!